Door de knieën.

Vanmorgen kwam het in de keuken tot een discussie met Stella over hoeveel choco "genoeg" choco is op een boterham. Ik ben op de grond gaan zitten. Kwestie van als gelijken in het arena te staan. Wanneer Johan de keuken binnenwandelt, duikt zijn blik naar ons. Ik keek op en werd overvallen door zijn gestalte. Ik maakte me de bedenking dat als kind van (bijna) 3 je wel serieus je mannetje moet kunnen staan tussen de grote mensen. Letterlijk dan. Het kikkerperspectief maakt van ons een gigant. Terwijl hun korte beentjes hen vaak maar tot heuphoogte brengen. Ga jij door de knieën voor je kind? 't Is een interessante ervaring.