95.

Hier zit ik dan. Laptop op de schoot, in een donkere kamer. Emma slaapt net. Sinds zaterdag kamperen we in het Paola Kinderziekenhuis. Niets ernstig, in vergelijking met de andere patiëntjes op de gang. Ze liep een virale infectie op waardoor ze heel moeilijk kan ademen, zuurstof tekort heeft en buikkrampen ontwikkelt van het hoesten. Die flinke meid die vorige week haar brevet bijna haalde, is als een lappenpop. Bleek en slap. Een zuurstofbril en cortisone-pilletjes moeten haar terug te been helpen. De verpleegsters doen hun best. Ook ik leer hoe er om het uur "gepuft" moet worden... Wat ons bezig houdt zijn de getallen op het toestel dat naast haar bed staat. De hartslag en de zuurstofwaarde worden nauw in de gaten gehouden. Gemiddeld moet dit laatste tussen 95 en 100 zitten. Emma zakt vaak tot 87. Zodra ze een nachtje zonder extra zuurstof doorslaapt, mogen we naar huis. Ik hou jullie op de hoogte.