Knock knock.

Daar is het weer. Dat gevoel dat je op de schouder tikt, en vraagt: "Hey, waar ben jij dezer dagen mee bezig? Wat is je plan? Waar gaat dit naartoe?" Ik ben van nature een planner. Hoewel ik hou van spontaniteit en onverwachte wendingen, hang ik mijn belevingen graag aan de kapstok "tijd". Alles op z'n tijd. Voor alles een plaats en een tijd. Ik kom tijd tekort. Ik weet niet wat te doen met mijn tijd. Is de tijd nu al om? Waarom neem ik niet de tijd om dat even allemaal uit te schakelen? Vandaag begroette ik de confrontatie met een herkenbare knik. 

Daar is het weer. Dat gevoel dat op mijn schouder tikt, en vraagt: "Wanneer ga je eens aan jezelf denken? Wanneer maak je plaats in je hoofd voor alles wat er in je hart gebeurt?" Tijd heeft er tenslotte niets mee te maken. Maar de tijd heeft me wel dingen geleerd. Mettertijd is het begrip gekomen, de dankbaarheid, om elke dag als een geschenk te ontvangen. Elke dag uit te pakken, als was het de eerste... en de laatste. Sommige vragen vervallen met tijd. Anderen  dringen zich op. Als steeds weer dezelfde aankloppen... wordt het dan geen tijd om naar ze te luisteren?