Veranderingen.

Emma mist mij. Gisterenavond zat ze beteuterd in de zetel. Ik vroeg wat er scheelde, ze zei "ik weet het niet". Ik ben naast haar gaan zitten en we hebben wat gepraat, tot dat ik wist wat er scheelde. Ze mist mij. Dat gemis heeft ze de afgelopen tijd geuit door erg flink te zijn. En veel van mijn positieve reacties uit te lokken. Dat besef ik nu. Gisterenavond werd het haar wat teveel. Ik heb haar op mijn schoot genomen, Emma is beginnen huilen. Ik kreeg er zelf een krop van in m'n keel. Ze voelde zo "verloren" aan. Ik heb veel vragen gesteld. Emma gaf antwoord. Ze mist de woensdagen die we samen hadden. Met z'n drietjes een hele dag spelen, kuisen...bij mij zijn. Had ik dat niet zien aankomen? Emma deelt me ook niet graag na school. Met Alexander en Djacomo erbij, voelt het voor haar alsof ze nog steeds op school zit. En ik dan even juf speel. Vanmorgen ben ik raad gaan vragen bij de juf. Zij bevestigde me dat Emma vaak naar haar mama vraagt. En dat ze ook veel structuur zoekt, door te vragen wat de volgende activiteit zal zijn, wanneer ze boterhammetjes gaan eten... wanneer ze naar huis gaan. Dit weekend nog, flitste de gedachte door m'n hoofd: "zou het niet beter zijn om wat meer alleen met de meisjes te zijn?" Ze leren zwemmen, hun veters knopen, ...samen ons vieruurtje eten. 't Valt niet mee al die veranderingen. Ze vragen tijd. Ik ben nog steeds ziek vandaag, maar ik ga van de tijd gebruik maken om de veranderingen te verzachten.