Jodium in de lucht.

Gisteren zijn we naar de kust gereden. Samen liedjes zingen in de auto. Met wind op kop over de verlaten dijk. Halve kip met friet op het Rubensplein...en alle aandacht voor de meisjes. Die aandacht hebben ze gretig opgesmuld. De dagelijkse routine pitst er soms net die momenten af waarop de kinderen opladen, na een intense dag school. Naar school gaan blijkt voor Stella een vermoeiende dagtaak. De vele nieuwe gezichten, nieuwe gewoontes en vooral het uurrooster, maken Stella op het eind van de dag doodmoe. Ze valt vaak in slaap op weg naar huis. Even later vindt ze terug wat energie, maar ze gebruikt haar koppig karakter - en doet er graag wat drama bij - om duidelijk te maken dat ze aan rust toe is. Fysiek, maar ook mentaal. Dat ze gewoon even op mijn schoot wil zitten, veilig en geborgen. Het maakt me blij te zien dat Emma de tekenen even goed leest. Ook zij haalt haar zorgende talent boven om haar kleine zus te helpen. Ik kan het niet laten om 's avonds na te denken over de routineuze molen waar we in meedraaien. Moet ik het schema niet herbekijken, nu mijn 2 dochters naar school gaan? Een paar uren Jodium-gevulde lucht heeft ons alleszins allemaal al deugd gedaan. Helaas ben ik ziek vandaag. Niet genoeg Jodium misschien? Of slorpt mijn gepieker teveel energie op?