Sneeuwpret.

Het was al donker, maar de straatverlichting maakte de besneeuwde straat nog aantrekkelijker. Gekleed in dikke mutsen en onze warmste jas zijn we de voortuin ingetrokken. Stella en Emma kennen het concept van een sneeuwballengevecht niet. Maar daar kwam snel verandering in, toen de eerste koude bal mijn gezicht net miste. "Oei mama..." Even was het stil. Maar ik lachte, en dat stelde de meisjes gerust. Het startsignaal was gegeven. De sneeuwballen konden nu naar hartelust door de ijzige lucht vliegen. Vooral Stella wilde (alweer) haar broek uittrekken en volgens Emma belemmerden die jas en handschoenen haar werpkracht. Duizenden vlokjes dwarrelden woest naar beneden. Ik rolde stiekem een vette bal. Dit keer niet om mee te gooien. De sneeuw kraakte als letterkoekjes onder mijn voeten, terwijl ik mijn pronkstuk verderrolde. Een dikke buik, lachte ik. Emma had me meteen door en spurtte mijn richting uit. Het gevecht stopte abrupt. Onder het witte tapijt zochten we steentjes voor de ogen en takken voor de armen. Met lekkende jas, stal ik een wortel uit de ijskast. Een avond om nooit meer te vergeten.