Sinterklaas kapoentje.

Mijn herinneringen aan Sinterklaas gaan gepaard met tranen. Waren het de indringende blauwe ogen van Zwarte Piet, die constrasteerden met zijn pikzwarte gezicht? Was het de weelderige baard van Sinterklaas, die net niet bleef plakken, die grote bruine zak of het idee dat "een vreemdeling" door de schoorsteen kroop de nacht van 5 december... Ik was alleszins blij dat de Sint er vaak voor koos om ongezien zijn kadootjes achter te laten. Gisteren zag ik hoe vele kinderen mijn gevoel delen. Ouders en grootouders, voorzien van camera's en fototoestellen, brieven, tekeningen en kinderen aan iedere hand, repten zich naar het station waar Sinterklaas zou aankomen. Vrolijke muziek in de straten en zingende kinderen. De sfeer is gezellig. Wanneer een zwart hand en een gouden staf zichtbaar worden op het perron, wordt er luidkeels gejuicht. Iedereen volgt de parade van Pieten tot op het dorpsplein. Een verwelkoming door de burgemeester...een woord van de sponsors...en dan wordt het stil. De Goed Heilig man is aan de beurt. Hij nodigt alle kinderen uit om hem de hand te komen schudden. Daar rollen de eerste tranen. Emma grijpt naar mijn hand en Stella kruipt in de nek van Johan. "Ik wil niet op de schoot van Sinterklaas gaan zitten, mama". "