Over twijfelen en sterker worden.

Ik spreek mijn twijfels niet vaak uit. Omdat ik denk dat ze me kwetsbaar maken. Soms twijfel ik over een beslissing. Pro's, contra's, wel of niet, goed, beter... slechter? Maar eens de knoop doorgehakt, maakt het me sterker. Zo ook de beslissing om 's woensdags terug te gaan werken. Sinds de geboorte van Emma en Stella heb ik verschillende uurroosters mogen uitproberen. Allemaal met een deeltijdse invulling. Allemaal met het oog op het welzijn van mijn dochters. Niet zozeer financieel, dan wel emotioneel. Met de keuze van Tom om vanaf 2009 de meisjes elke woensdag van school op te pikken, komt voor mij de opportuniteit om een deel van mijn tijd een nieuwe bestemming te geven. De moeilijkheid in de keuze van de nieuwe bestemming ligt er in dat ik voor mezelf moet opkomen. Ik moet erop vertrouwen dat wat ik ook beslis, de meisjes ook achter die keuze zullen staan. Het is niet gemakkelijk, wanneer je steeds neigt jezelf opzij te zetten, om voor die open deur te gaan staan en de geboden kansen te omarmen. En toch, eens de stap gezet merk ik dat de tweede vlot volgt. Nu zie ik dat mijn leven geëvolueerd is. Ik ben geëvolueerd. En ook de meisjes moeten evolueren. Groeien noemen volwassenen dat. Ik ken de evolutie van haast en spoed naar "dit voelt goed". Ik dank mijn evolutie aan Liefde. Ookal zal ik 's woensdag terug werken, mijn liefde voor de kinderen blijft groeien. Zodat ook zij kunnen blijven evolueren. Zodat ook zij sterke vrouwen worden.