Nieuwe schoenen.

Wist je dat wanneer mijn kinderen nieuwe schoenen krijgen, ze de eerste dagen een hartverwarmende verbondenheid creëren met hun nieuw schoeisel? Ze draaien fier in het rond, dopen ze in modder en plassen, zwieren linker en rechter voet te pas... en te onpas de lucht in. De laarzen, sandalen of basketsloefjes worden vertroeteld. Pantoffels moeten wijken. Maar wist je dat ze na die week teruggrijpen naar hun oude, versleten...soms zelfs te kleine schoenen? Waarom toch? Zo'n voorbeeld maakte ik gisteren weer mee. Stella trok rond bedtijd haar roze rubberlaarzen aan, kwam wankelend bij mij in de badkamer staan en zei: "Mama, Stella dit aan doen om te slapen?". Haar hiel zat gekneld en haar tenen raakten de bodem van de laars niet. Ik knielde tot op ooghoogte om haar uit te leggen dat ze de laarsjes terug in de kast moest leggen. Dat haar voeten gegroeid zijn...en dat wij met blote voeten slapen. Vooral dat laatste maakte Stella boos. Ze ging zitten en liet grote tranen over haar wangen rollen. Stella wilde niet begrijpen. Ze zou met haar roze laarzen in haar slaapzak kruipen. Want haar pop mag dat ook. Ik heb niet echt aangedrongen. Maar heb haar in de badkamer laten zitten. Na 2 min. riep ze me, luid. Met een klein stemmetje gaf ze toe, met de woorden: "Mama, Stella pijn. Laarzen zijn voor Jack nu hé." Wat zal neefje Jack blij zijn over 1,5 jaar.