Aan zee

Als kind kwam ik vaak naar zee. Soms alleen met mijn moeder en mijn zus, soms met de hele familie. De herinneringen die ik daar aan heb zijn ontelbaar. Van papieren bloemen verkopen, schelpen zoeken en "ponderkes" maken, tot winterwandelingen in Cadzand, wafels bij Moeder Siska,...en die ene keer dat mijn zus een muntstuk inslikte. Onvergetelijk. Vandaag ben ik de moeder aan zee. We laadden zaterdag de bus in met warme kleren, pampers en fietsen. De meisjes zijn dol enthousiast. Ik ook. Op weg naar de kust kom ik tot rust bij het idee de zee terug te zien. Die uitgestrekte blauwe plas en de zoute zeelucht doen voor mij de tijd stilstaan. Zondagvoormiddag beloven we de kids een fietstocht te maken, naar het "vliegend konijn". Voor een kind van 4 is tijd onbelangrijk. Onbekend. En dus erg onbemind. Tijd doet Emma gekke dingen doen. Zoals haar jas aandoen, wanneer ik nog moet douchen en opstaan terwijl mijn wekker net dacht verder te "snoozen". Mutsen, sjaals en handschoenen aan? We nemen de frisse zeebries onder de arm en gaan een eindje trappen. We zijn nog niet voorbij het Casino, of achter me weerklinkt die tijdloze vraag: "Mama, is het nog ver?" Ik antwoord kort en fiets in derde verder.