Verhaal van de vetbol.

Emma en Stella staan trots in de tuin. Boven hun hoofd hangt een vetbol, die Emma knutselde op school. Met één oog op de graanbal, kijken ze naar de grijze lucht en wachten. Er is weinig vleugel activiteit te bespeuren. Emma vindt het wachten saai en begrijpt niet waarom de vogels niet van haar heerlijke vetbol komen smullen. Ze wil de vogels op deze gure winterdagen zo graag helpen. De meisjes ijsberen over het gras en nodigen de merels, mussen, spreeuwen en zwaluwen uit om naar onze tuin af te zakken. Emma: "Kom vogeltjes. Hier is er eten." Stella: "Kom vogeltjes. Wij hebben lekker eten." Hun lokroep baat niet. Dan maar een toontje harder. En harder. Hun stem kleurt al gauw met frustratie. "Het zijn echte zaadjes hoor.", argumenteert Emma. Ze blijven met verhoogde klank alle troeven van de vetbol en de verscheurde boterhammen verdedigen. Tevergeefs. Teleurgesteld stappen ze de keuken binnen. Voorzichtig vertel ik hen dat als ze eventjes stil achter het raam blijven staan, de vogels dankbaar zullen komen smikkelen. Emma vindt er niks aan. "Wij zijn toch lieve mensen, mama? Waarom komen de vogels dan niet uit onze hand eten?"