Ik ben fier.

Je kan niet goed doen voor iedereen. Al ben ik het steevast blijven geloven. Met de jaren, besef ik dat het onmogelijk is. Ik heb te vaak dingen gedaan, of gelaten, omdat ik voor een ander goed wilde doen of bij iemand goed wilde staan. Waardoor ik mezelf verloochende. Ik dacht dat het me een bevredigend gevoel gaf om in functie van anderen te leven. De waarheid is dat het me de kans gaf de confrontatie met mezelf te ontwijken. Om me anders voor te doen dan ik ben. Om mijn medemens te plezieren, te ontzien... om mezelf te ontzien. Het was makkelijk mezelf opzij te zetten onder het mom van "de zorgende". Met het idee dat wat anderen beter maakt, mij ook beter zou maken. Dat als een ander gelukkig is, ik daar ook gelukkig van zou worden. De confrontatie met de waarheid, met het gegeven dat ik er niet alleen weinig baat bij heb, maar meer nog dat je het geluk zélf achterna moet gaan, en het niet rondgestrooit wordt, heeft me doen inzien dat ik voor mezelf moet opkomen. Die beslissing heb ik zo'n 2,5 jaar geleden genomen. Met kleine veranderingen, en grote. Door plannen te maken, en uit te voeren. Door dromen te concretiseren. En niet bang te zijn van de kracht die in me zit. Een kracht die me fier maakt. Fier om mama te zijn, fier om zus, lief, vriendin, werknemer of dochter te zijn. Maar vooral fier om mezelf te zijn. En daarmee het beste van mezelf te geven in alles wat ik doe. De keerzijde van de medaille is dat mensen uit mijn omgeving een weerstand ondervinden wanneer ik niet meer in de zorgende rol ga staan. Zij ervaren de veranderingen soms op een negatieve manier. Ik hoop dat ze op termijn ook fier zullen zijn op mij.