Verliefd.

Ik kijk naar buiten en voel het kriebelen in mijn buik. Mijn herinnering gaat 2 jaar terug. Dag op dag, 2 jaar geleden, schreef onderstaand tekstje. Grappig, vind ik, dat ik net vandaag de opwelling krijg om iets over mijn affiniteit met de herfst te schrijven. Ik voel nog steeds dat zelfde gevoel opkomen wanneer ik mijn blik het raam uitstuur.

Ik ben verliefd op de herfst.

Op haar diepe oranje tinten

en haar verdorde bladeren

die als verloren zielen door de lucht dwarrelen.

Op haar duel met de zon en de regen.

Op haar toewijding om steeds weer

een gulden pad naar de winterslaap aan te leggen.

Op haar kracht om vernieuwing af te dwingen

van de lente.