logo

logo

8 augustus 2009

Niet voor gevoelige lezers.

Ik las deze week op een blog over een mama die haar kids 2 weken had moeten missen. Heel even prijsde ik me gelukkig dat mijn pareltjes "slechts" 1 week van huis zijn. Onze vakantie loopt vlot. De Pretkalender doet z'n werk. 3 keer moet ik de meisjes een week missen. Hoewel ik mijn gedachten kan verzetten op het werk en op zonnige terrasjes, ervaar ik het als een leegte. Er vormt zich een knoop in mijn maag. En de drang om ze bij me te hebben groeit. Ik heb Emma en Stella opgebeld. Emma was enthousiast. Sprak over de leuke dingen die ze al gedaan had. Mijn hart zwelde op. Stella weende, en heeft niet meer dan "mama" gezegd. Mijn hart brak. Misschien had ik niet moeten bellen. Een schuldgevoel besluipt me. Al heel de week word ik geplaagd door nachtmerries. Vannacht nog zat Emma geklemd in een machine... Ik schrik wakker en zou meteen de telefoon ter hande willen nemen om haar op te bellen. Dan besef ik dat het 2u. 's morgens is, en ik het nog moet uitzweten tot morgenavond. Het is voor niemand leuk om zulke wezentjes te missen. Dat besef ik. Ik ben dankbaar voor elk moment dat ik met ze mag doorbrengen. En troost me met de zekerheid dat ze een fijne vakantie hebben.

2 opmerkingen:

  1. Wat lief dat je je kindjes zo graag zo dicht bij je hebt!
    Nog eventjes op de tanden bijten en ze zijn terug bij je!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. weer aan geweldige foto! Jouw oudste staat er altijd zo schitterend op! Mijn Stella doet de laatste maanden altijd onnozel als ze weet dat er een camera in de buurt is. Jouw Emma weet 't precies maar al te goed en blijft toch zo naturel kijken! En die kleine Stella van jou is zo ondeugend precies!

    BeantwoordenVerwijderen

Bedankt voor je reactie! Altijd leuk om van je te lezen!
Groetjes, Valerie