Stella.

Terwijl Emma groeit als kool, zoekt Stella nog een weg door het mulle zand. Ze wroet. Tegen alles en iedereen. De weg die ze momenteel volgt is er eentje met koppigheid als handelsmerk. Vermoeiend. Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Met het oog op een dankbaar moment als: "maar jij bent de aller-allerliefste mama van de wereld", weet ze me om te kopen. Mijn gevoel zwicht voor haar eindeloze schattigheid. Maar soms gaat ze te ver en slaan ook bij mij de stoppen door. Dan dwing ik mezelf de gevoeligheid te onderdrukken en moet ze de hoek in. Ze wil niet eten aan tafel. Gooit met schoenen. Eist gillend drank of koek... waar haalt ze die arrogante manieren? Waar is die zoete meid naartoe? Ik gok naar een nieuwe fase? Wat extra aandacht zoekend? Maar ik tast een beetje in het duister. Morgen maak ik een "flink-boom". Zo eentje waar je appels in mag hangen als je flink bent, en beloond wordt met een nieuw voorleesboek! Wordt vervolgd.