Nu.

Ik moet "verplicht" een aantal dagen rusten. Aan de computer zitten wordt afgeraden. Maar ik kan het toch niet laten. Want ik heb al veel gerust. Maar met die rust, komt ook veel tijd om na te denken. Mijn nadenken gaat vaak over in piekeren. De ham-vraag "ben ik wel goed bezig?" Zo'n jaar geleden kon ik van die vraag 's nachts niet slapen. En ook overdag hield het me bezig. Zoals het iedereen wel eens bezighoudt, vermoed ik. Mijn droom om "de pretmeloen" uit de grond te stampen krijgt elke dag wat meer vorm. En toch lijk ik van die ene "grote" stap ver verwijderd. Ik blijf steken in een tussenfase. Een fase met speldenkopjes i.p.v. een naaimachine. Met kleurrijke lapjes...zonder bestemming. Ach, misschien voel ik de naweeën van mijn aanvaring met beton. Heeft de realiteit me even willen wakker schudden, zodat ik me (terug) zou concentreren op wat écht belangrijk is. Nu. Want er is enkel nu. En hoewel ik nu hoofdpijn heb en ik zo net niet weet hoe, en of mijn droom zal uitkomen... ben ik een gelukkige vrouw.