Zo dochter, zo mama.

Stella weent. Enigszins hartverscheurend, maar voornamelijk "fake". Ze is niet tevreden over de manier waarop gereageerd wordt. Stella kiest voor de dramatische aanpak: een vreemd hikkende, luide snik overladen met krokodillentranen. Ik zou me moeten herkennen in Stella. Naar het schijnt reageer ik op dezelfde manier, wanneer ik me verongelijkt of onbegrepen voel. Al ruil ik de krokodillen in voor een ezel...