Alweer een "eerste keer".

Hove, de gemeente waar ik woon, wordt heraangelegd. Verschillende stukken van ons huis-school-huis-traject werden afgelopen dagen opengebroken. Tussen de vallende bladeren, zweven buizen en slingeren de armen van luide trucks in het straatbeeld. Auto's worden omgeleid via een naburig dorp. Fietsers slalommen tussen kegels en kruiwagens. Iedereen moet langs dezelfde weg. Iedereen schuift aan. Het is een soep. Ik stelde de meisjes voor, hen zoveel mogelijk per fiets op te pikken, na school. Dat betekent dat ze iedere dinsdag 15 min. in de nabewaking moeten blijven. Toen ik hen de verkeersperiekelen toelichtte, begrepen ze meteen de nood om de fiets als primair vervoersmiddel in te schakelen. Emma en Stella stemden in om een koekje en een sapje te drinken aan de tafels van de nabewaking. "Da's ok hoor mama", sprak Stella als een grote. "Ik ga naast Stella en Silke zitten, tot jij er bent." antwoordde Emma. Een zucht. Ik was fier en opgelucht dat mijn 2 flinke dochters geen probleem maakten van de nieuwe afspraak. Vannacht, echter, wekten Emma's tranen me uit mijn slaap. "Ik wil niet naar de nabewaking, mama." Ze had er misschien wel van gedroomd... Verdorie toch. Ik heb tot nu toe de nabewaking gemeden. Als kind was ik geen fan van naschoolse opvang. En ik had me voorgenomen mijn werkuren mogelijk zo te schikken dat ik de kids steeds van school kan ophalen. Vandaag vraag ik 15 min. respijt... mijn maag is onrustig. Over een paar uren zal ik aan de schoolpoort staan. Hopelijk is de wachttijd meegevallen.