Morgen 1 september.

Ja hoor. Helemaal klaar. Brooddozen bestickerd, jassen gelabeld, Pretkalender op post. Nog een fijne dag in het park achter de rug. Timer gekocht voor op de koffiezet. Nieuwe drinkbussen gekozen. Kleren klaargelegd voor morgenvroeg. Eigelijk ben ik een beetje freak, niet? De meisjes hebben verschillende keren hun enthousiasme geuit over de start van het nieuwe schooljaar. Ik vermoed dat er bij mij meer organisatie-stress te lezen was. Alleszins hebben we er vandaag samen naar toegeleefd en hebben we samen alles besproken en overlopen om de overgang van vakantie naar school zo vlot mogelijk te laten verlopen. En toch... ik stond net niet op de laatste trede en Emma riep me al terug naar boven. Haar tranen vloeiden rijkelijk. Toen ik naast haar kwam zitten, brak ze in groot drama uit en zei: "Ik wil niet naar de Padingtonklas, mama. Ik wil geen nieuwe juffen." Ze nestelde zich in mijn schoot, klampte haar armen rond mijn nek en ging verder met: "Ik wil dat jij mijn juf bent, mama." Ik ben gecharmeerd door het compliment, begrijp dat de vakantie op een bepaald moment haar tol zou opeisen...en zit even met de handen in het haar. Het loopt morgen wel los, denk ik stil, hou mijn moederhartje vast en zeg: "Maar Emma toch, ik ben jouw mama. Ik kan jouw juf toch niet zijn?" Emma hangt haar verdrietige woorden met dikke tranen aan elkaar. Ik tracht haar te sussen met de belofte van een leuke schooldag. Ze aanvaardt mijn woorden van troost en valt even later in slaap. Emma houdt niet van verandering. Ik weet dat al langer. Hoewel ik haar zo goed mogelijk begeleid in zo'n situaties, blijft het een opdracht waar ze zelf door moet. Morgen 1 september, alweer een nieuwe start. Een verse uitdaging, waar we samen het beste van gaan maken.