De ganse dag hangt het in mijn lijf. Ik stort me op mijn werk, kuis het huis en kook iets lekkers. Ik haal al mijn knutselgerief boven en zet de radio op LUID...Er waren traantjes aan de andere kant van de lijn. En als ik nu ga zitten, huil ik mee. Ik bel niemand op. Ik tel gewoon af. Misschien start ik wel een 08oo-lijn. "Hallo, mijn naam is Valerie, en ik mis mijn kinderen."
DIKKE knuffel van mij!!!!
BeantwoordenVerwijderenSaskia
Dankje Saskia. hoewel ik de lezers van mijn blog niet persoonlijk ken, vind ik troost in het neerschrijven van mijn "dagelijkse verhalen", groot en klein. En doen jullie reacties mij glimlachen. Bedankt.
BeantwoordenVerwijderenOok van hieruit een dikke knuffel. Hoe lang blijven ze weg?
BeantwoordenVerwijderenhey prutsen, de meisjes zijn een weekje van huis. Op zich niet zo lang. Maar ik ervaar het als een eeuwigheid...vanaf dag 3.
BeantwoordenVerwijderenNog eventjes aftellen, en dan zijn er terug!
BeantwoordenVerwijderenVerwen jezelf maar lekker, ondertussen.