Puree met een ijsschep.

Meestal kwamen we terug van de kust. Dan fluisterden mijn zus en ik wat op de achterbank. Wie zou het vragen? Met aarzeling in de stem en een buik vol spanning, schoof ik dan temidden de 2 voorste zetels, en vroeg aan mijn mama: "Gaan we naar de Colmar?" Waarna ik braaf op de achterbank verdween. Als ik er aan terugdenk, speelt die scène zich af in mijn hoofd, als een reclamespotje uit de jaren '80. Soms bracht het antwoord teleurstelling, maar in mijn herinnering meestal vol-au-vent met 2 bollen puree. (want in die tijd schepten ze aardappelen als ijsbollen in je bord) Na een gezellig baby-bezoek, sloegen wij vanavond ook uitrit "Colmar" in. Het concept blijft een trouw publiek bekoren. Het interieur is niet veranderd. Het dessertenbuffet evenmin. Ik heb pintjes getapt. De meisjes hebben de eetzaal rondgerend. En het personeel keek goedkeurend toe. Dat is pas vakantie ;-)