Winkelplezier.

Emma en Stella zijn flinke meisjes. Daarmee bedoel ik dat ze meestal luisteren en doen wat hen gevraagd wordt. 's Zaterdags moeten er boodschappen gedaan worden. Het schrikt ons niet af om beiden mee te nemen naar de winkel. Al merk ik dat de 2 mekaar regelmatig aansporen tot deugnieterij. Maar met de afspraak dat ze zich in de winkel moeten gedragen, vertrekken we richting grootwarenhuis. Met ons ijzeren paard, galopperen we tussen de rayons. Druk winkelverkeer. Het flink-zijn blijkt van korte duur vandaag. Emma en Stella geven iedereen de kans op te merken dat ze aanwezig zijn. Veel lawaai en gezwaai. Die kan ik enigszins intomen. Het is de brutale mond waar ik me tegen verzet. Ik haal tevergeefs mijn strenge blik boven. Mijn woorden lijken te verdampen. Ik ben dit niet gewoon. In mijn mond borrelen brullende woorden. Mijn maag zwelt op als een vulkaan die op uitbarsten staat... en dan stop ik. Ik laat geen interactie meer toe. We staan ondertussen terug aan de voordeur. "Ga alletwee maar tegen de muur in de gang staan. En ik wil geen woord horen, totdat alle boodschappen uitgeladen zijn." Zo overtuigend spreek ik zelden. Het is stil gebleven tot de laatste zak in huis stond. Achteraf ben ik bij de meisjes gaan staan met de vraag of ze begrepen waarom ik hen in time-out gezet had. Stille woorden pleiten schuldig. "Omdat we niet geluisterd hebben, mama." Een ademtocht van opluchting glipt tussen mijn lippen. Het is leuk als mensen elkaar begrijpen. ;-)