Zeezicht.

Ik zit aan zee. Vorig weekend nog met de meisjes aan de hand. Vandaag enkel in gedachte bij hen. Mijn gevoel stemt zich af op hun afwezigheid, en ik word stil. De rust en eenvoud van het uitgestrekte zeezicht doen me mijmeren. Ongewild is een zorg-frons zichtbaar op mijn voorhoofd. Ik sta erop om te genieten en de zeelucht de spanning in mijn schouders te laten wegblazen. We gaan een eindje fietsen. Er is steeds een holletje in mijn hart dat ik niet opgevuld krijg als mijn meisjes er niet zijn.