Spekglad

Onze straat was lang niet zo bevroren...maar eens de hoek om lag de baan er spekglad bij. Een fraksie van een seconde. Ik ging onderuit. Mijn heup verzachtte de val, maar mijn hoofd botste onvermijdelijk tegen het gladde wegdek. Even ging bewusteloosheid door mijn hoofd, maar ik hoorde Emma. Zij zat "veilig" in haar stoel. Ik heb haar losgemaakt en haar in mijn armen geklemd. Ze weende. Ze had geen pijn. Ze was alleen geschrokken. Erg geschrokken. Gelukkig had ze niets. Met verdwaasd hoofd zijn we naar huis gewandeld. Een schuldgevoel bekroop me. Maar gelukkig had zij niets. Met Emma goed en wel op school, zijn we naar de spoed gereden. Geen details. Ik hou er een blauwe heup, spierpijn en 3-4 dagen hoofdpijn aan over. Maar gelukkig had zij niets.